58. Ang Paggaling ng isang Bulag na lalaki sa Capernaum.         

Oktubre 7, 1944.

¹Si Jesus ay nagsasabi, at ako ay kaagad naging kalmante at ang lugod ng gayong kalinaw na kapayapaan ay nagagawang masaya ang aking puso: «Tingnan. Siya¹ ay giliw na giliw sa mga episodyo ng tungkol sa mga bulag. Bigyan natin siya ng isa pa.» At nakakakita ako.

²Nakikita ko ang isang magandang paglubog-ng-araw ng tag-init. Ang araw ay napaapoy ang buong kanluran ng kalangitan at ang lawa ng Gennesaret ay nagmumukhang isang dambuhalang plato na umaapoy, sa ilalim ng isang kalangitan na lumalagablab.

Ang mga kalsada sa Capernaum ay nagsisimula pa lamang na magsiksikan sa mga tao; mga babaeng pumupunta sa pontanya, mga mangingisdang naghahanda ng kanilang mga lambat at mga bangka upang mangisda sa gabi, mga batang tumatakbong naglalaro sa mga kalsada, maliliit na asno may dala-dalang mga kaing patungo sa bukid, baka upang maghakot ng mga gulay.

Si Jesus ay lumitaw sa isang pintuan na nagbubukas patungo sa isang maliit na bakuran na ganap na nalililiman ng isang baging at isang puno ng igos. Sa kabila nito ay may isang mabatong lakaran, na nagpapanabi sa lawa. Maaaring ito ay bahay ni Pedro, sapagkat siya ay nasa baybayin kasama si Andres, inaayos ang mga basket ng isda at ang mga lambat sa loob ng bangka, at naghihilera ng mga upuan at ng mga tali na mga nakaikot. Inihahanda niya ang lahat upang makapangisda, at si Andres ay tinutulungan siya, paparoo’t parito sa bahay at sa bangka.

Si Jesus ay tinanong ang Kanyang apostol: «Magkakaroon ka kaya ng mabuting huli?»

«Ang panahon ay tama. Ang tubig ay kalmante, ngayon ay magiging maliwanag na sikat ng buwan. Ang mga isda ay pupunta sa ibabaw mula sa ilalim at ang aking lambat ay hihilahin sila.»

«Lalakad ba tayong dalawa lamang?»

«O! Guro! Papaano nating dalawa lamang magagawa ito sa klase ng lambat na ito.»

«Hindi pa Ako napapunta na mangisda at umaasa Ako na maturuan mo.» Si Jesus ay dahan-dahan na bumababa patungo sa lawa at Siya ay tumigil malapit sa bangka, sa magaspang na mabatong mga buhangin.

«Kita Ninyo, Guro: ito ang aming ginagawa. Ako ay nagpapalaot katabi ng bangka ni Santiago ni Zebedeo, at kami ay pupunta nang ganyan sa tamang lugar, ang dalawang bangka magkasabay. Pagkatapos ibababa namin ang lambat.  Hawak namin ang isang dulo. Sinabi Ninyo na ibig Ninyong hawakan ito.»

«Oo, kung sasabihin mo sa Akin kung ano ang dapat Kong gawin.»

«O! Titingnan lamang Ninyo iyan na bumababa. Iyan ay kailangan na ibaba nang dahan-dahan na walang mabubuhol. Napakadahan-dahan, sapagkat tayo ay mapupunta sa lugar ng pangingisdaan, at kahit na anong biglang kilos ay baka mapalayas ang mga isda. Walang anumang buhol, kung hindi'y magsasara ang lambat, samantalang iyan ay kailangang nakabuka katulad ng isang bag, o kung mas ibig Ninyo, katulad ng isang talukbong hinihipan ng hangin.  Pagkatapos, kapag ang lambat ay lubos na nakababa na, tayo ay magsasagwan nang marahan, o baka maglayag tayo, ayon sa sitwasyon, ginagawa ang kalahating paikot sa lawa. At kapag maintindihan natin sa pamamagitan ng panginginig ng sinasabitan ng lambat na maganda ang huli, tayo ay magpapagawi na ng baybayin. Kapag tayo ay halos nasa baybayin na – hindi bago upang maiwasan ang panganib na mawala ang mga isda; hindi pagkatapos, upang hindi masira kapwa ang huli at ang lambat sa mga bato – babantunin na natin ang lambat. Sa puntong ito kailangang maging maingat na maingat tayo, sapagkat kailangan na ang dalawang bangka ay magkalapit upang makuha ng isang bangka ang dulo ng lambat mula sa isa pa, ngunit kailangan na hindi sila magsalpukan, upang hindi maipit ang lambat na puno ng isda. Pakiusap, Guro, maging maingat, iyan ay ang aming pang-araw-araw na tinapay. Bantayan ang lambat, na ang biglang haltak ay hindi ito maitaob. Ang isda ay makikipaglaban para sa kanilang kalayaan sa pamamagitan ng malalakas na igkas ng kanilang mga buntot, at kung sila ay marami… Maiintindihan Ninyo… Sila ay maliliit na bagay, ngunit kung sampu, sandaan, sanlibo ang magkasabay-sabay, sila ay nagiging kasing lakas ng Leviathan².

³«Ganyan din ang nangyayari tungkol sa kasalanan, Pedro. Sa kahuli-hulihan, ang isang pagkakamali ay hindi na di-mababawi. Ngunit kung ang isa ay hindi maingat sa pagpigil sa kanyang sarili, at magdagdag siya ng pagkakamali sa isang pagkakamali, sa katapusan ang isang maliit na pagkakamali, baka isang pagkalimot, o isang simpleng kahinaan, ay lumaki nang lumaki, ito ay naging isang ugali, naging isang pangunahing bisyo. Kung minsan ang isa ay nagsisimula sa pamamagitan ng isang mahalay na sulyap at nagtatapos sa paggawa ng isang pangangalunya. Kung minsan, sa simpleng pagkukulang ng karidad kapag nakikipagusap sa isang kamag-anak, ang isa ay nagtatapos sa paggawa ng karahasan sa kapwa. Huwag na huwag kailanman na pabayaan ang mga pagkakamali na madagdagan sa katindihan at sa bilang, kung umiiwas ka sa problema! Sila ay nagiging mapanganib at mapangibabaw katulad ng pang-impiyernong Ahas mismo, at kakaladkarin ka nila patungong Gehenna.»

«Ang sinasabi Ninyo, Guro, ay tama… Ngunit napakahina namin!»

«Ingat at panalangin ay kinakailangan upang maging malakas at makakuha ng tulong, kasama ang malakas na kalooban na huwag magkasala. At kailangan na mayroon kang ganap na pagtitiwala sa nagmamahal na katarungan ng Ama.»

⁴«Sa palagay ba Ninyo hindi Siya magiging masyadong napakahigpit sa abang si Simon?»

«Baka naging mas mahigpit Siya sa lumang Simon. Ngunit sa Aking Pedro, sa bagong tao, sa tao ng Kanyang Kristo… hindi Pedro. Hindi Siya magiging napakahigpit. Minamahal ka Niya at mamahalin ka Niya.»

«At papaano sa akin?»

«Ikaw, din, Andres; at si Juan, si Santiago, si Felipe at si Natanael din. Kayo ang unang mga pinili Ko.»

«Magkakaroon pa ba ng iba? Nariyan ang Inyong pinsan, at sa Judaea…»

«O! Magkakaroon pa ng marami. Ang Aking Kaharian ay bukas sa lahat ng sangkatauhan at sasabihin Ko sa inyong totoo na ang Aking huli, sa mga gabi ng mga siglo, ay mas marami pa kaysa sa inyong pinakamalaking huli… Sapagkat ang bawat isang siglo ay isang gabi kung saan hindi ang purong liwanag ng Orion o ng naglalayag na buwan ang magiging gabay at liwanag ng sangkatauhan, bagkus ang salita ng Kristo at ang Grasya na Kanyang ibibigay; isang gabi na magiging ang bukang-liwayway ng isang araw na walang paglubog-ng-araw at ng isang liwanag kung saan ang lahat na matatapat ay mamumuhay at magiging bukang-liwayway ng isang pagsikat-ng-araw na gagawa sa lahat na mga pinili na maging makinang, maganda, masaya magpasawalanghanggan kahit katulad pa ng mga diyos. Mga minor na mga diyos, mga anak ng Diyos Ama at katulad Ko… Hindi posible para sa inyo na makaintindi ngayon. Ngunit sasabihin Ko sa inyong totoo na ang inyong Kristiyanong pamumuhay ay magagawa kayo na makatulad ang inyong Guro, at kayo ay magniningning sa Langit kasama ang Kanyang mga tanda. Kung kaya't, sa kabila ng mainggiting malisya ni Satanas at ng mahinang kalooban ng mga tao, ang Aking huli ay magiging mas marami kaysa ng sa inyo.»

«Ngunit kami lamang ba ang Inyong magiging mga apostol?»

«Ikaw ba ay naninibugho, Pedro? Hindi, huwag! Ang iba pa ay darating at sa loob ng Aking puso ay magkakaroon ng pagmamahal para sa lahat. Huwag maging masakim, Pedro. Hindi mo pa nakikilala kung Sino ang nagmamahal sa inyo. Nabilang mo ba kailanman ang mga bituin? O ang mga bato sa kalaliman ng lawa? Hindi, hindi mo mabibilang. Ay mas hindi mo mabibilang ang nagmamahal na mga pintig na magagawa ng Aking puso. Nagawa mo na ba kailanman na mabilang kung ilang beses ang lawa na ito hinahalikan ang baybayin sa pamamagitan ng mga alon nito sa loob ng labindalawang buwan? Hindi, hindi kailanman magagawa. At mas hindi mo mabibilang ang nagmamahal na mga alon na ibinubuhos ng Aking puso upang mahalikan ang mga tao. Matiyak tungkol sa Aking pagmamahal, Pedro.»

Si Pedro ay kinuha ang kamay ni Jesus at hinahalikan ito. Siya ay labis na naantig ang damdamin.

Si Andres ay tumitingin, ngunit hindi maglakas-loob na kunin ang kamay ni Jesus. Ngunit si Jesus ay hinahaplos ang kanyang buhok sa pamamagitan ng Kanyang kamay nagsasabing: «Mahal na mahal din kita. Sa oras ng iyong bukang-liwayway, na hindi na kinakailangan na itaas ang iyong mga mata, makikita mo ang iyong Jesus na nasasalamin sa kisame ng kalangitan, at Siya ay ngingiti sa iyo upang sabihin sa iyo: “Minamahal kita. Halika”,  at ang iyong pagpanaw ay magiging mas matamis pa kaysa sa pagpasok sa isang silid ng kasalan…»

⁵«Simon! Simon! Andres! Naririto ako… darating ako…» Si Juan ay nagmamadaling patungo sa kanila. «O! Guro! Napaghintay ko ba Kayo?» Si Juan ay tinitingnan si Jesus sa pamamagitan ng mga mata ng isang mangingibig.

Si Pedro ay tumugon: «Upang sabihin sa iyo ang katotohanan, nagsisimula na akong isipin na hindi ka na sasama. Ihanda mo na ang iyong bangka mabilis. At si Santiago?...»

«Bueno… kami ay nahuli gawa ng isang bulag na lalaki. Akala niya si Jesus ay nasa loob ng bahay namin at siya ay pumunta roon. Sinabi namin sa kanya: «Wala Siya rito. Baka pagalingin ka Niya bukas. Maghintay lang”. Ngunit ayaw niyang maghintay. Si Santiago ay nagsabi sa kanya: “Matagal ka nang naghihintay na makita ang liwanag, anong diperensiya nito kung maghihintay na lang kayo ng isa pang gabi?” Ngunit hindi siya makinig sa rason…»

«Juan, kung ikaw ay bulag, mananabik ka bang makita ang iyong ina?»

«Eh!... siyempre!»

«Bueno, kung gayon? Nasaan ang bulag na lalaki?»

«Siya ay parating kasama si Santiago. Nahawakan niya ang manta ni Santiago at ayaw itong bitawan. Ngunit darating siya nang matagal sapagkat ang baybayin ay puno ng mga bato, at siya ay natitisod dito… Guro, mapatatawad ba Ninyo ako sa pagiging matigas?»

«Oo, patatawarin kita, ngunit upang makabayad-pinsala, lakad at tulungan ang bulag at dalhin siya sa Akin.»

Si Juan ay tumakbo.

⁶Si Pedro ay iniiling ang kanyang ulo, ngunit hindi nagsasalita ng kahit ano. Tinitingnan niya ang kalangitan na nagiging asul pagkatapos na maging malalim na kulay-tanso, tinitingnan niya ang lawa at ang ibang mga bangka na mga nasa laot na nangingisda at siya'y nagbubuntung-hininga.

«Simon?»

«Guro?»

«Huwag matakot. Magkakaroon ka ng magandang huli, kahit na kung ikaw pa ang maging huli na lalabas.»        

«Sa ganito ring oras na ito?»

«Sa tuwing nagiging mapagkawang-gawa ka, ang Diyos ay pagkakalooban ka ng grasya ng kasaganaan.»

«Naririto na ang bulag na lalaki.»

Ang kaawa-awang lalaki ay papalapit nasa pagitan nina Santiago at Juan. May hawak siyang patpat ng paglalakad, ngunit hindi niya ito ginagamit ngayon. Mas nakapaglalakad siya nang mabuti, suportado ng dalawang lalaki.

«Naririto, mamâ, ang Guro ay nasa harapan mo.»

«Ang bulag na lalaki ay lumuhod: «Aking Panginoon! Maawa sa akin.»

«Ibig mo bang makakita? Tumayo ka. Kailan ka pa naging bulag?»

Ang apat na apostol ay pumaligid sa dalawa pa.

«Pitong taon na, Panginoon. Dati, nakakakita ako nang mabuti, at ako ay nagtatrabaho. Ako ay isang platero sa Cæsarea sa Dagat. Maganda ang aking kinikita. Ang daungan, ang mabuting kalakalan, lagi nila akong kailangan para sa isang trabaho at sa isa pa. Ngunit habang pinupukpok ang isang piraso ng bakal upang makagawa ng isang angkla, maiisip Ninyo kung gaano nagbabaga ito upang makorte, may isang talsik ang lumabas at sinunog ang aking mata. Ang aking mga mata ay mahapdi na dahil sa init ng pandayan. Nawala sa akin ang nasugatang mata, at ang isa pa ay nabulag pagkaraan ng tatlong buwan. Naubos ko na ang lahat ng aking naiipon, at ngayon nabubuhay ako sa karidad…»

«Nag-iisa ka ba?»

«Ako ay may-asawa at tatlong maliliit na anak… Ni hindi ko nakita ang mukha ng isa sa kanila… at mayroon akong isang matandang ina. Subalit siya at ang aking asawa ay kumikita lamang ng kaunting tinapay, at sa pamamagitan ng kanilang kinikita at ang mga limos na naiuuwi ko, nakakaraos kami na huwag magutom. Kung ako'y gumaling!... babalik ako sa pagtatrabaho. Ang tanging hinihiling ko lamang ay ang makapagtrabaho katulad ng isang mabuting Israelita at kung gayon mapakain ang mga minamahal ko.»

«At ikaw ay pumunta sa Akin? Sino ang nagsabi sa iyo?»

«Ang isang ketongin na pinagaling Ninyo sa paanan ng Mount Tabor, nang Kayo ay pabalik sa lawa pagkatapos ng magandang talumpati Ninyo na iyon.»

«Ano ang kanyang sinabi sa iyo?»

«Na nagagawa Ninyo ang lahat. Na Kayo ang kalusugan ng mga katawan at ng mga kaluluwa. Na Kayo ay isang liwanag para sa mga kaluluwa at mga katawan, sapagkat Kayo ay ang Liwanag ng Diyos. Siya, bagama't isang ketongin, ay naglakas-loob na makihalo sa pulutong, sa panganib na siya ay pagbabatuhin, lubos na nakabalot sa kanyang manta, sapagkat nakita niya Kayong dumaraan patungo sa isang bundok, at ang Inyong mukha ay nagsindi ng pag-asa sa loob ng kanyang puso. Sinabi niya sa akin: “May nakita akong isang bagay sa mukhang iyon na bumulong sa akin: ‘May kalusugan doon. Lakad!’ At ako'y pumunta”. Pagkatapos inulit niya ang Inyong talumpati sa akin at sinabi niya sa akin na siya ay Iyong pinagaling, hinihipo siya ng Inyong kamay, nang walang pagkamuhi. Siya ay pabalik mula sa pari pagkatapos ng puripikasyon. Kilala ko siya. Gumawa ako ng ilang trabaho para sa kanya nang siya ay may isang tindahan sa Caesarea. Ako'y pumunta, nagtatanong tungkol sa Inyo sa bawat bayan at nayon. Ngayon nakita ko na Kayo… Maawa sa akin!»

⁸«Halika. Ang liwanag ay napakatingkad pa para sa isang manggagaling sa kadiliman!»

«Ako ba ay Inyong pagagalingin, kung gayon?»

Si Jesus ay dinala siya sa bahay ni Pedro, sa malabong liwanag ng pangkusinang-hardin, inilagay Niya siya sa harapan Niya Mismo, sa gayong pusisyon na ang kanyang napagaling na mga mata ay hindi sana makita, bilang unang tanawin, ang lawa na kumikislap pa sa mga liwanag. Ang mamâ ay nagmumukhang isang masunuring bata, sumusunod siya nang walang mga tanung-tanong.

«Ama! Ang Inyong Liwanag sa anak Ninyong ito!» Si Jesus ay naiunat ang Kanyang mga kamay sa ibabaw ng ulo ng nakaluhod na mamâ. Siya ay nananatili sa aktitud na iyon nang isang sandali. Pagkatapos Kanyang binasa ng laway ang dulo ng Kanyang mga daliri at sa pamamagitan ng Kanyang kanang kamay hinipo Niya nang marahan ang bukas, ngunit walang-buhay na mga mata.

⁹Isang sandali. Pagkatapos ang mamâ ay kumurap, kinuskos ang kanyang mga talukap na tila siya ay gumigising sa pagkakatulog, at ang kanyang mga mata ay nalalabuan.

«Ano ang iyong nakikita?»

«O!... o!... o!.. Eternal na Diyos! Sa palagay ko… sa palagay ko o! na ako ay nakakakita… Nakikita ko ang Inyong manta… Ito ay pula, hindi ba? At isang maputing kamay… at isang delanang sinturon… o! Mabuting Jesus… Nakakakita ako nang pabuti nang pabuti, habang mas nasasanay akong tumingin… Naroroon ang damo ng lupa… at iyan ay tiyak na isang bubon… at naroroon ang isang baging…»

«Tumayo ka, Aking kaibigan.»

Ang mamâ na umiiyak at tumatawa,  ay tumatayo, at pagkaraan ng isang sandali ng pag-aalinlangan sa pagitan ng paggalang at pagmithi, itinaas niya ang kanyang mukha at nakita ang mga mata ni Jesus. Maaaring napakaganda na makakita muli at nakikita ang mukhang iyon bilang unang tanawin! Ang mamâ ay sumigaw at iniunat ang mga kamay. Ito ay isang likas na pagkilos. Ngunit kanyang pinigil ang kanyang sarili.

Ngunit si Jesus ay ibinuka ang Kanyang mga kamay at kinabig sa Kanyang Sarili ang mamâ na masyadong mas mababa kaysa sa Kanya. «Umuwi ka na, ngayon, at maging masaya at makatarungan. Humayo kasama ang Aking kapayapaan.»

«Guro, Guro! Panginoon! Jesus! Banal! pinagpalà! Ang liwanag… nakakakita ako… nakikita ko ang lahat… Naroon ang asul na lawa, ang malinaw na kalangitan, ang lumulubog na araw, at ang mga sungay ng lumiliit na buwan… Ngunit nasa loob ng Inyong mga mata ang nakikita kong pinakamaganda at malinaw na asul, at sa loob Ninyo nakikita ko ang kagandahan ng pinakatunay na araw, at ang basal na liwanag ng pinagpalang buwan. Kayo ang Tala ng mga naghihirap, ang Liwanag ng mga bulag, ang buháy na aktibong Awa!»

«Ako ang Liwanag ng mga kaluluwa. Maging isang anak ng Liwanag.»

«Oo, Jesus, lagi. Sa tuwing isasara ko ang aking nabuhay-na-muling mga mata, uulitin ko ang aking pangako. Harinawang Kayo at ang Kataastaasan ay pagpalain.»

«Pagpalain ang Kataastaasang Ama! Lakad!»

At ang mamâ ay umalis, masaya, nakatitiyak ng kanyang sarili, habang si Jesus at ang natulalang mga apostol ay sumasakay sa bangka at sinimulan ang kanilang paglalayag na mga manyobra.

At ang bisyon ay natapos.

(308) 190710/040713